zamin

is. <ər.> Öhdəsinə zaminlik götürən, zəmanət verən adam. <Heydər bəy:> Hacı, mən zamin ki, bu səfərdə bulardan sənə heç bir xata yetişməsin. M. F. A.. Mən zaminəm ki, olmaya bir illət ilə fövt; Hər xəstəyə dəva edələr gər şərab ilə. S. Ə. Ş.. Zamin olmaq (durmaq) – birinin və ya bir işin məsuliyyətini öz üzərinə götürmək, zəmanət vermək. Borcun yoxdur, zamin ol! (Ata. sözü). . . Zamin olmuşam ki, topu fırlanan tapançanı bizim eloğlu Şamo düşmən əlinə keçirməz! S. R.. Zamin(ə) vermək – 1) hüq. birinin zəmanəti (məsuliyyəti) ilə bir şəxsi müvəqqəti olaraq həbsdən azad etmək. Müttəhimi zaminə vermək. – <Naçalnik:> Buları zaminə ver ta yuxarıdan cavab gəlincə. M. F. A.. Cinayət sübut olunana qədər Bəndalını Tahirzadəyə zaminə verdilər. Mir Cəlal; 2) zamin kimi göstərmək. Zeynal yenə bir çox sözlər söyləyirdi. Gah Şərifzadəni, gah Möhsünzadəni zamin verirdi ki, bundan sonra alacağı paraları tamamilə Mehribana təslim etsin. S. H.. Zaminə götürmək hüq. – ittiham olunan bir şəxsin istənilən vaxt inzibat və ya istintaq orqanına qayıdacağı haqqında dilindən rəsmi iltizam verərək, həbsdən müvəqqəti azad etdirmək. <İbrahim bəy:> . . Zaminə götürərik. . Sən də, hacı, mənim yolumu görərsən. N. V.. Uzun danışıqdan sonra Xasay <İsmiyevi> zaminə götürdü. M. Hüs.. <Yüzbaşı:> Bundan bir ay möhlət alaq, mən zaminə götürürəm. M. C..